Ο παπούς ο Ιούλας

Ο παπούς ο Ιούλας.

Τον παπού τον Ιούλα τον είχα μέσα μου μυθικό πρόσωπο. Ήταν ο πατέρας της μανιάς μας της Χάϊδως, μάννα του πατέρα μας. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος, και το επίθετο Προβατάς.
Οι ιστορίες γιά αυτόν λίγες, αρκετές όμως γιά να τον ηρωοποιήσει το παιδικό μου μυαλό. Ήταν αρχιτσέλιγγας στο Μοναστήρι του Προδρόμου, και αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση, γιά εμένα. Υπηρετούσε τον Άγιο των παιδικών μας ονείρων.
Ήταν παντρεμένος με την γιαγιά την Τριανταφυλλιά, που ήταν πανέμορφη, τριανταφυλλιά όνομα και πράγμα, όπως συνηθίζεται να λένε.
Εκείνα τα χρόνια, οι λησταντάρτες ήταν ο φόβος και ο τρόμος των χωριών και των νοικοκυραίων. Στα Πιέρια τότε δρούσε ο καπετάν Ντάκος, φοβερός ληστής και συγχρόνως αγενής και βίαιος.
Αυτός λοιπόν έβαλε στο μάτι και το βιός του παπού του Ιούλα, που είχε ακουστεί ότι είχε χρυσές λίρες. Δεν ήταν μόνο που υπηρετούσε στο Μεγαλομονάστηρο, τότε, στον Πρόδρομο. Είχε και δικό του μεγάλο κοπάδι.
Οι λησταντάρτες έπαιρναν συχνά πυκνά χαράτσι από τους νοικοκυραίους, του χαράτσωναν. Αλλά συνηθίζονταν να επιστρέφουν ένα ποσό στον νοικοκύρη, γιά το καλό.
Ο Ντάκος λοιπόν χαράτσωσε τον γερο Προβατά, αλλά δεν τον επέστρεψε χαΐρι, το μικρό δηλαδή πισογύρισμα. Και αυτό ο παπούς μας το θεώρησε κακό σημάδι. Πήγε τότε και παραπονέθηκε και τον ζήτησε έστω και μία δεκάρα χαΐρι, γιά το καλό, αλλά ο ληστής ανένδοτος. Έδιωξε κακήν κακώς τον γεροτσέλιγγα.
Κακό σημάδι γιά τον παπού, το βιός του το βρήκε σκονταμάρα, όπως έλεγε παραπονεμένος.
Η συμπεριφορά του ληστή προμηνούσε και συνέχεια. Αυτό έκανε τον παπού να προνοήσει γιά την ασφάλεια της γυναίκας του, που την πήρε και την έκρυψε στο Μοναστήρι του Προδρόμου, αφού συνεννοήθηκε με τον τότε ηγούμενο. Έτσι η κυρά Τρανταφλιά ήταν ασφαλισμένη.
Και έτσι, σε ένα γύρισαμ του μπαρμπα Ιούλα στο χωριό, κατέφτασαν και οι ληστές. Και ο Ντάκος το πρώτο που ρώτησε, αφού από τα πολλά φιλέματα, ρακιά και κρέατα έφκιασε κεφάλι=σχεδόν μέθυσε, ρώτησε γιά την κυρά του σπιτιού. Ο Τσέλιγγας προφασίστηκε πως είναι άρρωστη και πως κατέβησε στον γιατρό στην Βέροια, αλλά πού να ξεγελαστεί ο λύκος ο ληστής; Φωνές, βρισιές στον νοικοκύρη και αφού τους έδιωξε όλους, άρχισε να ψάχνει τις λίρες, που ο παπούς μας τις είχε κρυμμένες στο πάτωμα του σπιτιού. Όταν περίμεναν μουσαφιραίους, το άλοιφαν το πάτωμα με κοκκινόχωμα, και έτσι δεν μπορούσες να καταλάβεις αν υπήρχε καμιά λακκούβα, όπου κρύβονταν ο θησαυρός.
Αφού δεν βρήκαν τίποτα, έβαλαν φωτιά στο σπιτικό. Δεν έμεινε τίποτα. Αλλά, μετά την φωτιά, χάθηκαν και τα σημάδια γιά τις λίρες.
Πέρασε καιρός, γύρισε η κυρά στο σπίτι, και ο παπούς προσπάθησε να ανασυστήσει το νοικοκυριό. Αλλά οι λίρες πουθενά.
Φώναξε τότε τον παπά του χωριού μας, της Κόκοβας, και διάβαζε Παρακλήσεις να ξεμαγαρίσει το σπίτι από τον ληστοί, και συγχρόνως ανάλογες ευχές, ώστε να ξεκληριστεί ο κλέφτης και να βρεθούν οι λίρες. Και ενώ ο ιερέας διάβαζε τις ευχές, οι οικιακοί έκαμναν μετάνοιες και έλεγαν «οι σαράντα να μην τον βρουν» τον ληστή. Και πράγματι, την τεσσαρακοστή η μέρα τον Ντάκο τον χάλασε=σκότωσε άλλος ληστής, πληρωμένος.
Βρέθηκαν όμως και οι λίρες, μία άμορφη μάζα χρυσού, μετά από την δυνατή φωτιά που έκαψε το σπίτι.
Πήρε ο παπούς μας το χρυσό και κατέβηκε στον Πρόδρομοα, και εκεί με τον άγιο ηγούμενο σκέφτηκαν πώς να ενεργήσουν, γιατί οι λίρες ήταν πολλές.
Τότε ο σοφός ιερομόναχος σκέφτηκε να πάνε στον Πατριάρχη μας, γιά να δώσει λύση. Πήγαν λοιπόν στην βασιλεύουσα, και ο Πατριάρχης, με την σοφία του, αποφάσισε να το δώσουν στον Σουλτάνο, και να λάβουν το αντίτιμο.
Έτσι και έγινε. Και ο πολυχρονεμένος τους γύρισε δυό χιλιάδες λίρες και χίλια άσπρα.
Ο παπούς ο Ιούλας ο Προβατάς τότε δώρισε εκατό λίρες στον ηγούμενο, και κατασκεύασαν έναν χρυσό σταυρό γιά  τον Πατριάρχη και έναν γιά τον ίδιο.
Αλλά και άλλη ευλογία και δωρεά έκανε ο παπούς ο Ιούλας στο Μοναστήρι, όπως το άκουσα και εγώ από τους παλαιούς ηγουμένους. Έλεγαν δηλαδή ότι και την καμπάνα του Μοναστηριού την αγόρασε ο παπούς στην Πόλη.

Και ύστερα από χρόνια ένα δισέγγονο του παπού του Ιούλα, ο γράφων, ανέλαβε την ηγουμενία στο Μεγαλομονάστηρο, στον Τίμιο Πρόδρομο.

Αυτά, ως μνημόσυνο γιά τον προπάπο μας τον γερο Ιούλα-Γεώργιο, αυτές τις ημέρες που πανηγυρίζουμε την μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του θαυματουργού.