Ο Γερο-Παΐσιος και το σήμερα. 1ον

Ο Γερο-Παΐσιος και το σήμερα. 1^ον.

Το 1979, αν δεν κάνω και λάθος, ο Γερο-Παΐσιος αλλάζει και πάλι τόπο διαμονής. Από το Κάθισμα του Τιμίου Σταυρού της Μονής Σταυρονικήτα μετεγκαθίσταται στο Κελλί της Παναγούδας της Μονής Κουτλουμουσίου, λίγο έξω από την Κουτλουμουσιανή Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος.

Η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί μία καινούργια σελίδα στην ζωή του οσίου γέροντα. Γιατί έφυγε από τον Τίμιο Σταυρό, είναι ένα σπουδαίο ερώτημα, που δεν είναι του παρόντος. Όμως το ερώτημα αυτό δεν το απάντησαν όσοι μέχρι τώρα έγραψαν γιά τον γέροντα.

Βέβαια, οι συνθήκες διαβίωσης ίδιες και χειρότερες. Από ερείπιο σε ερείπιο. Τον πρώτο καιρό ήταν πολύ

δύσκολα τα πράγματα. Αλλά σιγά-σιγά ο γέροντας, με τους πατέρες που έφυγαν μαζί του από την Μονή Σταυρονικήτα, μία άτυπη συνοδία του, το καλύβι τακτοποιήθηκε και έγινε κατοικήσιμο.

Η τελευταία αυτή μετακίνηση του πατρός Παϊσίου, πριν την έξοδό του από την επίγεια ζωή, έχει ένα κεντρικό χαρακτηριστικό: το ολοκληρωτικό δόσιμο του χαρισματικού αυτού ανθρώπου στον πονεμένο άνθρωπο. Η δράση του, αυτήν την χρονική περίοδο της ζωής του, μπορεί να αποδοθεί με την φράση του:

«Να κόψω κομματάκια την καρδιά μου και να την μοιράσω στους ανθρώπους.»

Πράγματι, την περίοδο αυτήν δέχεται τους ανθρώπους και προσπαθεί να τους αναπαύσει και να τους ξεκουράσει από τον κόπο και τον πόνο της ζωής.

Έτσι, που η Μονή Κουτλουμουσίου βρίσκεται κοντά στην Αθωνική πρωτεύουσα των Καρυών, δέχεται αγόγγυστα όσους θα διανυκτέρευαν εκεί. Οι προσκυνητές μπορεί να ήταν και 80 άνδρες και παιδιά, που κατέβαιναν γιά την Παναγούδα. Έξω από το μικρό κελλάκι, κούτσουρα σε ομάδες περίμεναν τους αναγγεμένους. Πρώτα το καθιερωμένο αγιορείτικο κέρασμα, λουκούμι και νερό, δίχως ρακή όμως. Και στη συνέχεια ο γέροντας από παρέα σε παρέα άκουγε τα προβλήματα, τους προβληματισμούς και τις απορίες και απαντούσε όπως τον φώτιζε ο Θεός. Αγαπημένες του φράσεις: Ας υποθέσουμε, να πούμε, ευλογημένη ψυχή; Τι λές εκεί πέρα;

Όλοι κάτι αποκόμιζαν.

Σήμερα, δεκαοχτώ χρόνια μετά την μακαρία κοίμησή του, ο λόγος του παραμένει ζωντανός και καθοδηγητικός. Θαυμαστά γεγονότα, ιάσεις, θεραπείες, εμφανίσεις ακούγονται από όλη την οικουμένη.

Όμως έχω ένα παράπονο. Όλοι ζητούν θαύματα από τον άγιο εκείνο άνθρωπο του Θεού. Και σήμερα, που τα πράγματα δείχνουν πολύ δύσκολα, όλοι θυμούνται προφητείες, που τις είπε ή και δεν τις είπε. Όλοι μιλούν γιά το μέλλον. Όλοι προφητεύουν.

Όμως ο Γερο-Παΐσιος δεν ήταν αυτό, ή δεν ήταν μόνον αυτό. Ήταν μία καρδούλα μικρή και πονεμένη από την φλόγα της αγάπης γιά τον Χριστό. Ο Γερο-Παΐσιος, ένας μοναχός με τα περισσότερα σπλάγχνα του κατεστραμμένα, από τις πολλές αρρώστιες και στο τέλος τον καρκίνο, ήταν ολόκληρος μία φλόγα γιά την αγάπη του Χριστού. Ήταν μία μεγάλη λαμπάδα αναμμένη, που έκαιγε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, γιά να βλέπουν οι άνθρωποι τον σωστό δρόμο και να τον ακολουθούν σωστά.

Να έχουμε την ευχή του την αγία. Αμήν

Έπεται συνέχεια.