Τρόμος και χαρά ανείπωτη

Τρόμος και χαρά ανείπωτη

Μία γιαγιούλα προχθές μας έλεγε: «Ετούτη την εβδομάδα, παιδί μου, τρέμνει η γής.»

Κοντεύει τα ενενήντα στα χρόνια της και πέρασε τόσα, που η ζωή και τα παθήματτά της την κατατάσσουν στους έμπειρους και έμπυρους και σοφούς της ζωής. Και αξιόπιστη. Σύμφωνη με τις θείες γραφές, θεολόγος, αυτή που δεν έμαθε γράμματα.

Πράγματι, την Μεγάλη Εβδομάδα, όσο το θείο πάθος εξελίσσεται, τα στοιχεία της φύσεως μετέχουν και σέβονται τον πάσχοντα Θεάνθρωπο, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Τρέμει η γης, βλέποντάς τον να περιπαίζεται, τρέμει η γης να τον βλέπει να

κολαφίζεται, να τον μαστιγώνουν και να τον φτύνουν. Τρέμνει η γής να τον βλέπουν με το αγκάθινο στεφάνι και το καλάμι αντί γιά σκήπτρο και την πορφυρένια χλαίνη αντί γιά βασιλική πορφύρα. Στο τέλος και αυτά τα έκλεψαν, και έμεινε γυμνός.

Τρέμει η γη, όταν τον βλέπει στον σταυρό. Και τρέμει η γη, όταν ακούει το τετέλεσται.

Τρέμει η γη. Και σε λίγο ο μεγάλος σεισμός θα δημιουργήσει χάσματα και θα ξεπεταχτεί ο Κύριος μέσα από τον τάφο, σαν γαμπρός από το παρθενικό του νυφικό κρεββάτι, ως νυμφίος εκ παστάδος.

Θα ξεπεταχτεί ο Χριστός και θα έχει μαζί του τον Μέγα Πρόδρομο, και τον παπού μας τον Αδάμ και την γιαγιά μας την Εύα, και τον βασιλιά Δαβίδ, και τον γιό του τον Σολομώντα, και τον Αβραάμ και τους δώδεκα πατριάρχες, και όλους τους δικαίους από τον Άβελ μέχρι τον τελευταίο χρονικά.

Σκιρτάει η ψυχή και χορεύει και αλαλάζει και ψάλλει Αληλούϊα και Ωσανά και ό,τι άλλο ξέρει. Χορεύει η ψυχή, και πιάνεται στο χορό, μαζί με όλους όσους αγάπησαν και αγαπούν παράφορα τον Χριστό, τελευταία αυτή, σε έναν χορό με άπειρες δίπλες.

Όλα χορεύουν και όλα αγάλλονται

Χθές λέγαμε δόξα τη μακροθυμία σου, που μας ανέχτηκες και εφέτος, που μας σόφισες, που μας χαρίτωσες. Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος.

Και τώρα λέμε: Χριστέ μου, λίγο ακόμα, και έρχεσαι. Λίγο ακόμα, μένεις μέσα στον τάφο, και σε λίγο θα ξεπεταχτείς, χαρμόσυνος και ολόφωτος, και πίσω σου χιλιάδες σε ακολουθούν. Και εμείς, ο λαός σου, σε υποδεχόμαστε, σε χειροκροτούμε, ενθουσιαζόμαστε. Εμείς, ο λαός σου, σε δεχόμαστε μέσα στην καρδιά μας, που την κάνουμε τάφο και Εσύ μας ανασταίνεις. Οι άγγελοί σου σε δοξάζουν, η πλάση σου πανηγυρίζει, ο Άδης φωτίστηκες.

Χθές, όλη η πλάση έτρεμε, που σε έβλεπε να πάσχεις και να πεθάνεις. Σήμερα όλη η πλάση τρέμει από τον έρωτα που έχει γιά Εσένα, τον μοναδικό και αναστημένο της Νυμφίο.

Έλα, Χριστέ, και άρπαξέ με και ανάστησέ με, και εγώ σε δοξάζω ως Θεόν και Θεάνθρωπον παντοδύναμο. Σταματούν τα λόγια. Τα μάτια χαίρονται, τα δάκρυα τρέχουν, σκιρτά η καρδιά, ριγεί το σώμα. Ανασταίνεται, έρχεται ο Χριστός μου

Καλά Ανάσταση, αδελφοί μου

 

Αφήστε μια απάντηση

*